Ostatniej nocy nie zmrużyłam oka. Poprosiłam mamę o pomoc przy nowo narodzonej córeczce, a teraz moi rodzice chcą zamieszkać z nami na cały rok. Czuję się rozdarta między własną rodziną a rodziną męża – i nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam.
Mam na imię Iwona. Urodziłam syna w wieku czterdziestu lat i całe życie podporządkowałam jego szczęściu. Dziś patrzę na niego i widzę chłopca, który nie potrafi kochać nikogo poza sobą – a ja nie wiem, jak to naprawić.
Wróciłam z noworodkiem do domu, gdzie nie czekało na nas nic – ani łóżeczko, ani pieluchy, ani nawet czyste prześcieradła. Mój mąż, Tomek, był pochłonięty pracą i nie przygotował się na nasze nowe życie. To był początek burzy, która przewróciła mój świat do góry nogami.
Wróciłam ze szpitala z noworodkiem na rękach, a w domu nie czekało na mnie nic – ani łóżeczka, ani przewijaka, nawet ubranek. Mąż, wiecznie zapracowany, obiecywał, że wszystko ogarnie, ale rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Zderzenie z samotnością i bezradnością zmusiło mnie do zadania sobie najważniejszych pytań o naszą rodzinę.
Nigdy nie zapomnę dnia, w którym rodziłam naszą córkę, a mój mąż, zamiast mnie wspierać, krytykował każdy mój krzyk i łzę. To był moment, w którym zrozumiałam, że muszę zawalczyć nie tylko o siebie, ale i o szacunek w naszym małżeństwie. Ta historia to opowieść o bólu, sile i odwadze, której nie spodziewałam się w sobie odnaleźć.
Opowiadam o tym, jak niespodziewana ciąża wywróciła nasze życie do góry nogami. Zmagaliśmy się z codziennymi trudnościami, próbując pogodzić obowiązki rodziców z własnymi potrzebami i marzeniami. To historia o miłości, zmęczeniu i pytaniu, czy można być dobrym rodzicem, kiedy samemu ledwo się trzyma na nogach.
Zawsze myślałam, że po ślubie i przeprowadzce do nowego miasta będę w stanie sama poradzić sobie z macierzyństwem. Jednak kiedy urodziła się nasza córeczka, poczułam się kompletnie zagubiona. Decyzja o tym, by moi rodzice zamieszkali z nami na rok, zmieniła wszystko – i nie zawsze było łatwo.
Wróciłam do domu po porodzie, pełna nadziei i strachu, a zastałam bałagan i brak wszystkiego, co potrzebne dla dziecka. Mój partner, Michał, nie przygotował niczego, choć obiecywał, że się wszystkim zajmie. Teraz nie wiem, czy potrafię mu zaufać i jak poradzić sobie z tym zawodem.
