Mam na imię Krystyna i dziś, mając 60 lat, patrzę na swoje życie z dystansem, którego kiedyś mi brakowało. Przez lata żyłam w cieniu oczekiwań innych, walcząc z samotnością, rozczarowaniem i własnymi pragnieniami. Dopiero teraz, po burzliwych rozmowach i trudnych decyzjach, odnalazłam w sobie odwagę, by wybrać siebie.
Od lat czuję się w swoim domu jak niewidzialna służąca, a mój mąż Marek traktuje mnie jakby moim jedynym powołaniem było gotowanie i sprzątanie. Dziś opowiadam Wam o tym, jak próbowałam odzyskać szacunek, własny głos i prawo do marzeń. Może ktoś z Was przeżywa coś podobnego – czy jest na to sposób?
Wszystko zaczęło się od jednej rozmowy z moją córką, która zmieniła moje życie na lata. Przez długi czas byłam tylko mamą, zapominając o sobie i swoich marzeniach. Teraz, gdy próbuję wrócić do pracy, czuję się zagubiona i pytam siebie, czy naprawdę zrobiłam dobrze.
