Znosiłam to przez lata, ale mam już dość. Każdy prezent, który jej dawałam, spotykał się z krytyką i niezadowoleniem. Zawsze przekręcała moje intencje, sprawiając, że wyglądało to tak, jakbym chciała ją obrazić.
Nie rozumiem mojego zięcia. Zabrania mi przychodzić do ich domu i opiekować się moim wnukiem. Mój zięć jest bardzo dobrym mężem. Bardzo kocha moją córkę, dobrze zarabia i jest świetną głową rodziny. Bardzo kocha też swojego syna, ale ponieważ dużo pracuje, widuje go tylko, gdy ten śpi i w weekendy. Problem w tym, że on uważa, że
Kiedy pojawił się temat zatrudnienia opiekunki, Adam był niezwykle zaangażowany. Powiedział mi, jakie cechy powinna mieć opiekunka i jak wybrać dobrą. Nie miałam pojęcia, co nastąpi później.
Nikt mnie nie rozumie. Niedawno wyrzuciłam syna z domu i zamieszkałam z jego żoną. Moja rodzina myśli, że straciłam rozum. Nie żałuję swojej decyzji. Jedyną gorzką prawdą jest to, że nie potrafiłam mu się wcześniej przeciwstawić. Mój zmarły mąż był przystojnym mężczyzną: wysoki, ciemnowłosy, o szerokich ramionach, brązowych oczach i szorstkiej cerze. Jego głos był głęboki i aksamitny.
Dopiero niedawno zdałem sobie sprawę, jak leniwa stała się moja żona. Cieszyła się urlopem macierzyńskim, podczas gdy ja byłem wyczerpany, zajmując się wszystkim sam, więc postanowiłem wysłać ją z powrotem do pracy.
Kiedy ich córka skończyła 18 lat, Józef w końcu opuścił rodzinę. Już nas nie obchodził, a my jego. Gdzie teraz jest, co robi, nie wiemy.
Zainteresował się nami dopiero po rozwodzie. Teraz chce się z nami zbliżyć i dziwi się, dlaczego komunikujemy się jak obcy, mimo że to jego wina.
Wychowywałam syna sama po tym, jak jego ojciec nas opuścił, gdy był jeszcze niemowlęciem. Mieszkaliśmy razem w moim małym dwupokojowym mieszkaniu. Franek nigdy niczego nie brakowało i zawsze mówił, że kiedy dorośnie, zrobi wszystko, aby ułatwić mi życie. Później dobrze się ożenił i pomagał mi finansowo, choć nigdy nie mówił o tym swojej żonie. Moje życie
Myślałam, że wiem lepiej, jak rozwiązać problemy małżeńskie mojej córki, ale się myliłam. Teraz jestem odizolowana i zrozpaczona.
Ale najbardziej ironiczne jest to, że ciągle prosi mnie o wsparcie finansowe, bo jej emerytura nie wystarcza. Dlaczego nie prosi mojego brata o pomoc?
Jest ode mnie cztery lata młodszy, więc nasi rodzice zawsze wydawali się go faworyzować. Zwłaszcza tata. W szkole było trochę łatwiej: przynajmniej tam nie musiałem walczyć o uwagę.
Moja mama poświęciła całe swoje życie na wychowanie mnie i nigdy nie myślała o ponownym małżeństwie. Szczerze mówiąc, zaakceptowałem odejście ojca z zaskakującym spokojem. Przede wszystkim, nie byliśmy blisko.
