W mojej pracy rzadko dzieje się coś interesującego. Siedzę w biurze, analizuję dane przez cały dzień, a potem wracam do domu. Ponieważ większość pracowników w firmie to kobiety, nie mam nawet z kim wyskoczyć na piwo w piątek po pracy. Moi przyjaciele są zajęci, a moja żona przestała spędzać ze mną czas.
Jestem między młotem a kowadłem. Z jednej strony jestem samotną matką z małą córką. Muszę skupić się na jej wychowaniu, dać jej uwagę, na którą zasługuje, i zapewnić jej jak najlepsze dzieciństwo. Z drugiej strony mam starszego ojczyma, Grzegorza, który ma 84 lata i mieszka w zrujnowanym domu na wsi. To bardzo małe miasteczko, gdzie średnia wieku wynosi prawdopodobnie
Piszę to, czując się zupełnie zdruzgotana po kolejnej kłótni z moją córką. Nie mogę tego dłużej znosić i muszę podzielić się swoją historią. Mój mąż rozumie, ale wielu naszych przyjaciół mówi: czego się spodziewałaś, twoja córka jest teraz mężatką, ma swoją rodzinę. To jej mąż narzuca jej swoją wolę – nasz znienawidzony zięć! Jakby ją zahipnotyzował! Nasza córka
Moja synowa to niezwykle inteligentna i oczytana kobieta. Chociaż nie uważam się za osobę mało inteligentną, czasami czuję się nieswojo w porównaniu do Serafiny. Różnica wieku między nami wynosi ponad dwadzieścia lat. W tym przypadku, aby być jasnym, nie mówię o wiedzy jako takiej. Prawie każdą informację można uzyskać z książek lub Internetu. Mówię o tym, jak szybko potrafi
Sześć miesięcy temu Robert przyprowadził do mojego domu Hanię i powiedział, że będą u mnie mieszkać przez jakiś czas, dopóki nie znajdą odpowiedniego mieszkania do wynajęcia. Nie spieszyłem się z nimi; pozwoliłem im zostać. Dałem im pokój, ale wiele moich rzeczy wciąż tam było. W końcu nie mogłem po prostu wrzucić wszystkich swoich rzeczy do jednej torby, aby zrobić dla nich miejsce.
Moja historia nie jest tak wyjątkowa, jak mogłoby się wydawać. Wyszłam za mąż młodo i miałam dwoje dzieci. Wszystko układało się dobrze z moim mężem. Kiedy skończył 45 lat, wszystko nagle się zmieniło. Znalazł młodszą kobietę i postanowił opuścić rodzinę. Jednak nie chciał odejść z pustymi rękami, więc postanowił mnie pozwać i zabrać część domu. Udało mu się.
Prosto z mostu: moja synowa jest nielubiana przez całą rodzinę. Wszyscy zastanawialiśmy się, jak on mógł ją w ogóle polubić. Ale zacznijmy od samego początku. Często spotykamy się jako rodzina. Na jednym z tych spotkań mój młodszy syn postanowił przyprowadzić swoją dziewczynę. Nie mieliśmy żadnych zastrzeżeń: goście są zawsze mile widziani. Ale kiedy ją przyprowadził, wszyscy spojrzeliśmy na
Artur i ja mieliśmy harmonijne małżeństwo przez prawie 30 lat. Wyszłam za niego, gdy miałam 22 lata, a on był trochę starszy ode mnie. Mieszkał zaledwie kilka ulic dalej. Przez długi czas nieustannie mnie zabiegał, robiąc wszystko, aby zwrócić na siebie moją uwagę. W końcu uległam i postanowiłam dać naszej relacji szansę. Nie wiedziałam jednak, że pewnego dnia nieznajoma zburzy życie, które razem zbudowaliśmy.
Kilka tygodni temu, około dziesiątej wieczorem, zadzwonił do mnie mój syn, Kamil. Powiedział, że Gabriela, moja synowa, została zabrana do szpitala karetką i nie ma nikogo, kto mógłby zająć się ich dzieckiem. W drodze do szpitala Kamil przywiózł ich siedmiomiesięczną córeczkę do mnie i błagał: „Proszę, pomóż nam, nie ma nikogo innego, kto mógłby zająć się dzieckiem.” Oczywiście zgodziłam się, mimo że
Jestem niesamowicie dumna z mojego syna, Jakuba, i uważam, że jest niezwykłą osobą. Jestem szczególnie dumna, ponieważ wychowałam go sama po tym, jak jego ojciec nas opuścił, gdy Jakub był jeszcze niemowlęciem. To był trudny czas bez nikogo do pomocy. Jedyną rzeczą, która mnie trzymała, było małe mieszkanie, które odziedziczyłam po mojej zmarłej matce.
„Minęły dwa lata, odkąd moja córka przestała ze mną rozmawiać. Publikuje zdjęcia w mediach społecznościowych, utrzymuje kontakt z przyjaciółmi, ale ani nie dzwoni, ani nie pisze do mnie. Wiktoria jest teraz dorosła, ma dwuletnią córkę i męża. Mieszkają we własnym domu. Zawsze miałam wysokie standardy wobec siebie i innych, a Wiktoria nie była wyjątkiem. Bycie surowym rodzicem jest konieczne, ale…”
Podejście mojej mamy do życia nigdy nie przestaje mnie zadziwiać. Według niej, nie ma znaczenia, jakie relacje miałyśmy w przeszłości, bo teraz są neutralne. Uważa, że tylko dlatego, że jest starsza, jesteśmy jej winni pomoc. Mimo że nigdy nie przeprosiła za raniące słowa, które mi powiedziała. Nigdy nie mogłyśmy się dogadać, bo nigdy mnie nie kochała. Nigdy.
