Wychowując się, moi rodzice i dziadkowie wpajali mi zasadę „rodzina na pierwszym miejscu”. Najpierw zaspokój potrzeby domowe, a jeśli zostanie ci pieniędzy, wtedy możesz pomyśleć o sobie. Mój mąż i dzieci zawsze byli na pierwszym miejscu. Ta zasada pomogła mi zbudować dom i wychować dwoje dzieci. Razem z mężem zapewnialiśmy im wszystko, co potrzebne.
Na początku miałam wspaniałe relacje z teściową; bardzo o mnie dbała. Ale gdybym wiedziała, że taka troska może prowadzić do takich skutków, postąpiłabym inaczej.
Jesteśmy w podobnym wieku, a nasze dzieci są mniej więcej w tym samym wieku. Jesteśmy przyjaciółmi od dawna, zawsze wspierając się nawzajem w trudnych chwilach.
Kiedy 15 lat temu poślubiłam Jana, jego matka jasno dała do zrozumienia, że nigdy nie będziemy przyjaciółkami. Wzięliśmy ślub, ale Jan i ja mieliśmy trudności z posiadaniem dzieci. Czekaliśmy długą, bolesną dekadę. W końcu zostaliśmy pobłogosławieni synem i córką. W tych latach Jan odnosił sukcesy jako prezes dużej firmy, ale wszystko zmieniło się pewnego fatalnego wieczoru.
Mam na imię Linda i chcę podzielić się swoją historią. Jestem świeżo upieczoną emerytką, zaledwie sześć miesięcy w nowym rozdziale mojego życia. Mam dorosłe dzieci, męża i psa. Nie narzekam na życie; żyję skromnie, ale wygodnie. Lubię czytać, malować i oglądać klasyczne filmy. Mimo to desperacko pragnę rozwodu. Urodziłam się i wychowałam w małym miasteczku, gdzie w końcu wyszłam za mąż.
Oczywiście, wygodnie jest mieć pomocną dłoń w pobliżu, ale czy ktoś zapytał, czy Babcia chce być tą osobą? Kiedy jest ktoś, z kim można zostawić dziecko, młoda matka
Potrzebuję porady. Jak powinnam postąpić z moją teściową? Nie odwiedziła swoich wnuków od ośmiu miesięcy. Nie dzwoni, nie pisze, mimo że mieszkamy w tym samym mieście. Mieszkamy bardzo blisko siebie. Osobiście nie potrzebuję, żeby do nas przychodziła, ale jestem głęboko zraniona jej podejściem do moich dzieci. Dlaczego je ignoruje? Jakby zostały wymazane z jej życia.
Nalega na posiadanie własnego pokoju, ale co mogę zrobić? Nie możemy wszyscy zmieścić się w jednym pokoju; mam dwoje dorosłych dzieci i męża. Ta sytuacja rozdziera naszą rodzinę.
Mam na imię Emilia, mam 35 lat. Od trzech lat jestem żoną Michała. To mój drugi mąż. Mój pierwszy mąż był moją miłością z czasów studiów: piękna historia, która zakończyła się zdradą i nieporozumieniem. Z tego małżeństwa mam syna o imieniu Eryk, który urodził się w 2014 roku. W tym samym roku się rozstaliśmy.
Spędziłam tydzień w mieszkaniu mojej córki i szybko zdałam sobie sprawę z głębokości jej małżeńskich problemów. Za jej radosną fasadą kryło się trudne małżeństwo. Moje własne małżeństwo miało swoje wzloty i upadki, ale zawsze traktowaliśmy się z szacunkiem. Ta historia opowiada o bolesnej rzeczywistości odkrycia cierpienia mojej córki i trudnych decyzjach, które musiały zostać podjęte.
„Nie rozmawialiśmy z tatą od czterech miesięcy,” mówi trzydziestoletnia Anna. „Zablokowałam go wszędzie, umieściłam na czarnej liście, a co najważniejsze, przestałam mu pomagać finansowo… Teraz płacę tylko za jego czynsz i raz w miesiącu zamawiam dostawę podstawowych produktów spożywczych, takich jak ryż, olej i cukier. To wszystko. Resztę musi opłacić sam.”
Prawdziwi mężczyźni są niezapomniani tylko w książkach. W rzeczywistości są egoistycznymi, dumnymi narcyzami, którzy nie potrzebują chleba, aby się najeść; wystarczy im, że mogą się popisywać.
