„To było nasze drugie małżeństwo. Moje pierwsze małżeństwo było katastrofą, podobnie jak jej. Byliśmy razem ponad pięć lat. Ona, jak teraz rozumiem, potrzebowała mężczyzny, a ja próbowałem poradzić sobie z moją poważnie obniżoną samooceną po pierwszym rozwodzie. Szczerze mówiąc, myślałem, że mam szczęście, ale wkrótce zdałem sobie sprawę, że wcale tak nie było…”
Po ślubie mojego syna często odwiedzałam ich dom, przynosząc domowe posiłki i starając się pomagać. Wydawało się, że doceniają moje starania, zwłaszcza moja synowa, która zawsze cieszyła się z jedzenia, które przygotowywałam. Byłam zachwycona, że mamy tak ciepłą relację. Ale pewnego dnia, gdy odwiedziłam ich dom, była tam tylko moja synowa. Rozmowa, którą wtedy odbyłyśmy, zmieniła wszystko.
Od momentu, gdy się poznaliśmy, miałam świetne relacje z moją teściową. Zawsze była gotowa pomóc z dziećmi, a ja myślałam, że to jej wybór. Ale potem odkryłam, że sprawiało jej to dużo stresu.
Kiedy nasze dzieci wzięły ślub, ona nie mogła uczestniczyć w ceremonii, ale wysłała hojny prezent. Młoda para zaczęła swoje życie w wynajętym mieszkaniu, a niedługo potem poproszono mnie o opiekę nad jej starszą matką. Nie wiedziałam, że moje życie wywróci się do góry nogami.
Dorastając, miałem szczęśliwą, pełną rodzinę. Byliśmy tylko we trójkę: ja, Mama i Tata. Ale życie potrafi rzucać kłody pod nogi. Mama trafiła do szpitala, a niedługo potem odeszła. Tata zaczął pić, aby poradzić sobie z żalem. Lodówka często była pusta, a ja chodziłem do szkoły brudny i głodny. W końcu trafiłem do domu dziecka, gdzie znalazła mnie moja macocha. Ale nie wszystkie historie mają szczęśliwe zakończenie.
Tata powiedział mi, że nie mógł nic z tym zrobić. Stał tam, niezdolny do jakiejkolwiek reakcji. W końcu nie miał innego wyjścia.
Moja matka uważa, że mój mąż to nieudacznik, ponieważ nie potrafi odpowiednio utrzymać naszej rodziny. Kiedy dzwoni, sarkastycznie pyta: „Czy już zjedliście ostatni bochenek chleba, czy jeszcze coś wam zostało?” Czy ona nie zdaje sobie sprawy, że ledwo wiążemy koniec z końcem? Obecnie mój mąż jest jedynym pracującym w naszej rodzinie. Nasz syn, Michał, ma autyzm i wymaga stałej opieki.
Po ślubie z Janem zaraz po studiach, przeprowadziłam się do niego, zostawiając mojego młodszego brata z naszymi rodzicami. Teraz, mając 32 lata, potrzebowałam pomocy finansowej, ale moja prośba spotkała się z rozczarowaniem i frustracją.
Przez ostatnią dekadę mój mąż nigdy nie powiedział mi złego słowa. Oczywiście, mieliśmy swoje problemy, największym z nich była nasza sytuacja mieszkaniowa. Ale nic nie przygotowało mnie na to, co odkryłam w kuchni mojej teściowej.
Ona jest kuzynką mojej mamy. Szczerze mówiąc, nawet nie jestem pewien, jak jesteśmy spokrewnieni. Zazwyczaj widujemy się na rodzinnych spotkaniach. Czasem rozmawiamy, ale teraz utknąłem w sytuacji, której nie mogę rozwiązać.
Trzy tygodnie temu została przyjęta do szpitala pod opiekę specjalistów. Maria poczuła się lepiej, a rodzina zabrała ją do domu. Potrzebowała dalszej opieki, ale sytuacja przybrała nieoczekiwany obrót.
Moja siostra oskarża mnie o to, że jej mąż ją opuścił. Nie chodzi o to, że odszedł dla mnie. Według mojej siostry, gdybym tylko trzymała się z daleka, mogliby żyć spokojnie. Oczywiście, cieszyliby się życiem, ale ja nadal wynajmowałabym mieszkanie, podczas gdy moja siostra i jej mąż mieszkali w naszym wspólnym miejscu.
