Podczas mojego pobytu w szpitalu dzieliłam pokój z kobietą po sześćdziesiątce. Była elegancka i pełna wdzięku, a jedynie zmarszczki na jej twarzy zdradzały jej wiek. Przyjaciele i znajomi odwiedzali ją niemal codziennie, przynosząc kolorowe bukiety i różnorodne smakołyki. Mimo ich starań, jej oczy nigdy nie rozświetlały się radością.
Linda była głęboko dotknięta. Jej syn niedawno się ożenił, a zaledwie kilka tygodni później on i jego żona postanowili, bez wyraźnego powodu, że będą gotować sami. Co gorsza, syn oznajmił, że kupią drugą lodówkę. „Dlaczego, synu?” Linda była zaskoczona. „Uważamy, że tak będzie najlepiej,” odpowiedział. Jej syn nie żartował. Wkrótce, w tej samej kuchni, gdzie kiedyś wspólnie gotowali
„Wygląda na to, że jednak nie przyjedzie. Mój mąż i ja już się do tego przyzwyczailiśmy, więc nawet się nie denerwujemy,” wzdycha Linda, która z niecierpliwością czekała na wizytę syna. „Co się stało? Może jego żona nie pozwoliła mu przyjechać? Jeśli dobrze pamiętam, nigdy się z nią nie dogadywałaś.” „Może tak, ale mój syn nigdy nam nic nie mówi…”
Całe życie spędziliśmy w małej, wiejskiej miejscowości, prowadząc skromne gospodarstwo. Pracuję jako nauczycielka w lokalnej szkole podstawowej, a mój mąż jest mechanikiem.
Po raz pierwszy od czasu, gdy jej syn Jakub zakochał się w samotnej przyjaciółce swojej żony i opuścił rodzinę, pani Nowak musiała błagać swoją byłą synową, Annę, aby pozwoliła jej zobaczyć wnuki. Może pani Nowak znalazłaby sens w podróżach lub niespodziewanym związku, gdyby kochała swoje wnuki trochę mniej. Jednak tak się złożyło, że
Rok po naszym ślubie zaszłam w ciążę i urodziłam naszego syna, Eryka. Ale potem nadeszła tragedia — mój ukochany mąż zginął w wypadku samochodowym w drodze do domu.
Moja dobroduszna mama postanowiła zrezygnować z dziedzictwa, domu, na rzecz swojej starszej siostry. Ciocia Lidia ma trudną sytuację, mieszka w małym mieszkaniu z synem, synową i dwójką wnuków. Tymczasem ja mieszkam z teściami i oszczędzam na kredyt hipoteczny, a mam jeszcze młodszego brata, o którego muszę się troszczyć. Wydaje się, że moja mama nie przejmuje się moją sytuacją.
Upuściła listę zakupów, on ją podniósł, ich spojrzenia się spotkały i… Podziękowała mu i odeszła do działu nabiałowego. Emilia musiała zrobić zakupy na cały tydzień, ale nie wiedziała, że ta wizyta zmieni wszystko.
Czasami uczucie złości jest całkowicie uzasadnione. W takiej sytuacji znalazła się Kasia, bohaterka dzisiejszej historii. Przeczytaj dalej, aby dowiedzieć się, co się stało i dlaczego.
– „Mamo, Tato, czy możemy dziś pojechać do Babci i Dziadka?” mały Tomek zapytał z entuzjazmem, gdy szykowaliśmy się do wyjścia z domu. – „Dawno ich nie widzieliśmy.” – „Pójdziemy zamiast tego do parku,” odpowiedziałem stanowczo. – „Nie wiemy, czy są w domu. Dziadek może być w pracy.” Nasz trzyletni Tomek uwielbiał spędzać czas z tatą.
„Powinnaś była coś ze sobą przynieść. Dobra, musimy iść. Inaczej spóźnimy się przez ciebie.” Sara zamknęła za sobą drzwi, zostawiając matkę i syna w środku.
Byłam zaskoczona i zaczęłam przewracać oczami. Tymczasem moja sąsiadka kontynuowała: „Prawie się wczoraj popłakałam! Twoja matka ledwo niosła swoje torby, była cała spocona! Jak to możliwe? Czy naprawdę nie ma nikogo, kto mógłby jej pomóc?”
