Nigdy nie myślałam, że będę żywić urazę wobec mojej mamy i brata. Wychowano mnie inaczej. Ale życie potoczyło się tak, że nie mogę pozbyć się poczucia niesprawiedliwości. Co powinnam zrobić w tej sytuacji? Nie potrafię podjąć decyzji sama. Wychowaliśmy się w zżytej rodzinie, ale teraz wszystko wydaje się inne.
Mieszkam z Markiem od 6 lat i mamy czteroletniego syna. Marek jest troskliwym i uważnym ojcem. Pomimo bycia razem przez kilka lat, nasza romantyczna relacja zanikła. Teraz odkryłam szokującą prawdę, która pozostawiła mnie niepewną co do naszej przyszłości.
„Mój mąż i ja rozwiedliśmy się, gdy nasz najstarszy syn miał 12 lat, a nasza najmłodsza córka zaledwie 6. Musiałam wychowywać dzieci sama i nigdy nie wyszłam ponownie za mąż. Pomimo trudności, udało mi się utrzymać naszą rodzinę dzięki pomocy mojej matki. Była dla nas zbawieniem, opiekując się dziećmi, gdy ja pracowałam długie godziny. Teraz, po latach, moja synowa zdecydowała, że powinniśmy spotykać się tylko w święta, mimo że podarowaliśmy im dom.”
Bez względu na to, jak bardzo kocham mojego męża, nie podejmę ryzyka finansowego. Jego rodzina zawsze knuje i spiskuje. Nic dziwnego, że jego brat siedzi w więzieniu. Z tego, co rozumiem, zawsze taki był – poszukiwacz wrażeń i marzyciel. Co gorsza, przekonywał innych do udziału w swoich wątpliwych przedsięwzięciach i
Wszystkie jej kuzynki są głośne i ciągle narzekają na życie. Emilia ma silną osobowość, w przeciwieństwie do swojej delikatnej matki. Walczy o znalezienie spokoju wśród ciągłych rodzinnych kłótni.
Szukam porady, jak pokazać mężowi, że jestem kimś więcej niż tylko gospodynią domową.
Wiem, że tytuł może wywołać wiele emocji, ale proszę, przeczytaj do końca. To jedna z tych sytuacji, gdzie pochopne wnioski mogą być mylące. Może się okazać, że po przeczytaniu zgodzisz się ze mną. Przejdźmy do sedna: Mój mąż i ja mieszkaliśmy razem przez siedem lat. Przepraszam, mieszkaliśmy razem. Siedem lat małżeństwa. W pewien sposób jestem mu wdzięczna, ale
Po uczestnictwie w trzech podobnych weselach moich przyjaciół, każde z co najmniej 100 gośćmi, przestałam interesować się takimi wielkimi uroczystościami. Podobnie jak same panny młode, chciałam czegoś innego.
Popełniłam wiele błędów w życiu, ale największy z nich nadal mieszka obok mnie i nie wiem, co zrobić. Miałam 24 lata, kiedy wyszłam za mąż za mężczyznę o imieniu Michał. Był ode mnie trzy lata starszy. Wtedy wydawał się rycerzem na białym koniu. Przynosił mi kwiaty, dawał prezenty, nosił moje ciężkie torby i nigdy mnie nie zawiódł. A przynajmniej tak myślałam.
Nigdy nie lubiłam stereotypizować wszystkich mężczyzn, ale jakoś tak się stało. Szczerze mówiąc, nie chciałam tego. Ale życie ma sposób na ujawnianie prawdy. To łamie serce, gdy twój mąż okazuje się być zdrajcą, ale nie jestem pierwsza i na pewno nie ostatnia. Życie w małym miasteczku wydaje się takie proste i piękne, ale tylko jeśli jesteś poetą, pisarzem lub artystą.
„Miałam ogromną kłótnię z moją najlepszą przyjaciółką, Anią. Powiedziała kilka naprawdę bolesnych rzeczy, kwestionując, jak bym sobie poradziła, gdybym się rozwiodła. Możecie w to uwierzyć? Powinna być moją najbliższą przyjaciółką, ale po prostu mnie nie rozumie. Myślę, że jest po prostu zazdrosna. Jeśli ufasz swojemu partnerowi, dlaczego miałabyś potrzebować pracy? Dlaczego kobiety pracują, gdy są zamężne? Po prostu dlatego, że boją się, że…”
– „Powiedziała swojemu synowi sześć miesięcy przed naszym ślubem, kiedy zobaczyła mnie po raz pierwszy – nie żeni się z nią, ona nie nadaje się na żonę!” wspomina trzydziestoletnia Jessica. „Jest za ładna. Zdziczeje!” Oczywiście, wtedy to wyśmialiśmy, mówiąc, że Michał powinien poślubić krokodyla, żeby mieć pewność, że nie zostanie wykorzystany… Ale
