Emilia, pozornie oddana matka trójki dzieci – Eryka, Norberta i Anny – wydawała się uosabiać istotę bezinteresownego rodzicielskiego poświęcenia. Od momentu narodzin pierwszego dziecka zanurzyła się w ich wychowaniu, rzadko opuszczając domowe zacisze. Gdy dzieci dorastały i zaczęły uczęszczać do szkoły, gorliwie wspierała ich zajęcia pozalekcyjne, zachęcała do rozwijania zainteresowań i pielęgnowała miłość do sztuki. Jednak finansowe i emocjonalne obciążenie tych działań było ogromne. To, co wydawało się aktem czystej miłości, skrywało przebiegłą strategię, która nie była całkowicie dla dobra jej dzieci.