– „Nigdy nie wyobrażałam sobie, że w wieku pięćdziesięciu pięciu lat będę postrzegana jako ta zła przez własnego syna,” żali się Sara swojej najlepszej przyjaciółce. „Pracowałam bez wytchnienia, brałam dodatkowe zmiany i poświęcałam tak wiele, aby dać mu lepsze życie, tylko po to, by zostać oskarżoną o zrujnowanie jego przyszłości…”
„Podpisaliśmy akt urodzenia w szpitalu, a potem wróciliśmy do domu, aby świętować. Tydzień później urodziłam mojego syna!” – wspomina Sara. „Dlaczego czekał tak długo?”
Przypadkowo dowiedziałam się, że zaprasza gości do naszego domu. Kiedy ją o to zapytałam, powiedziała, że nie może ich przyjąć u siebie.
Moja mama ciągle sprawia, że czuję się winna, bo nie mogę spędzać z nią całego czasu. Płacze przez telefon i denerwuje się, gdy nie mogę być przy niej. Mam 29 lat, jestem mężatką od pięciu lat i mam dwójkę dzieci. Naturalnie, jestem bardzo zajęta przez większość czasu. Moje najmłodsze dziecko nie chodzi jeszcze do przedszkola, co dodaje mi codziennych obowiązków.
W życiu stawiłam czoła wielu wyzwaniom, ale nic nie przygotowało mnie na zdradę ze strony dwóch osób, które kochałam najbardziej. Teraz, gdy na to patrzę, zdaję sobie sprawę, że i ja miałam w tym swój udział, ale pragnęłam tylko szczęścia dla siebie.
Dwa lata temu wyszłam za rozwodnika. W ogóle mi to nie przeszkadzało; wręcz przeciwnie, utwierdziło mnie to w przekonaniu, że ma dobre intencje. Wszystko było w porządku, dopóki mój mąż nie zaskoczył mnie niespodziewaną wiadomością. „Sara wkrótce się do nas wprowadzi. Dostała się na studia i będzie u nas mieszkać przez jakiś czas…”
Chce być moją przyjaciółką, ciągle do mnie dzwoni. Ale nie mogę zapomnieć, jak trzy lata temu wyrzuciła mnie z dzieckiem.
Mam sześćdziesiąt lat i od trzech lat jestem bez pracy. Mój mąż zmarł, gdy nasza córka, Emilia, miała zaledwie osiem lat. Od tamtej pory wychowywałam ją sama. Teraz jest dorosła i ledwo ze mną rozmawia. Jako dziecko Emilia była zawsze miła i dobrze wychowana, świetnie radziła sobie w szkole i pomagała w domu. Ale wszystko się zmieniło, a tej wiosny nie zostałam zaproszona na jej urodziny.
Piszę to teraz, całkowicie zdruzgotana po kolejnej kłótni z moją córką. Nie mogę tego dłużej znieść i muszę podzielić się swoją historią. Mój mąż rozumie, ale wielu naszych przyjaciół mówi: czego się spodziewałaś, twoja córka jest teraz mężatką, ma swoją rodzinę. To jej mąż dyktuje jej działania – nasz znienawidzony zięć! Jakby ją zahipnotyzował! Nasza córka
Kiedy coś jej się nie podoba, grozi, że nas wyrzuci, twierdząc, że jesteśmy niewdzięczni. Zmieniliśmy zamki i teraz przygotowujemy się na nieuniknioną konfrontację.
Mimo że mieszkamy w tętniącym życiem mieście, nasza dzielnica zazwyczaj jest spokojna. Ale pewnego fatalnego dnia, wizyta mojej siostry zamieniła mój spokojny dom w strefę katastrofy.
Popełniłam wiele błędów w życiu, ale największy z nich nadal mieszka obok mnie i nie wiem, co zrobić. Miałam 24 lata, kiedy wyszłam za mąż za mężczyznę o imieniu Michał. Był ode mnie trzy lata starszy. Wtedy wydawał się rycerzem na białym koniu. Przynosił mi kwiaty, dawał prezenty, nosił moje ciężkie torby i nigdy mnie nie zawiódł. A przynajmniej tak myślałam.
