Mój zięć, Jakub, to charyzmatyczny i ambitny mężczyzna. Choć uważam się za osobę spostrzegawczą, urok Jakuba często sprawia, że czuję się przytłoczona. Różnica wieku między nami to prawie trzy dekady. Nie chodzi tu o inteligencję czy wiedzę, które można zdobyć poprzez naukę lub doświadczenie. Chodzi o to, jak łatwo potrafi wpływać na otaczających go ludzi.
„Dlaczego zawsze muszą się wtrącać?” zapytała przyjaciółka Anny. „Starałam się zachować spokój, ale to nigdy nie wystarczało,” odpowiedziała Anna. Anna była mężatką od pięciu lat, a jej cierpliwość zaczynała się wyczerpywać.
Tak, mój mąż pochodzi z bardzo zamożnej rodziny. Jego rodzice podarowali nam dom po naszym ślubie. Kilka lat później jego rodzice postanowili wyjechać za granicę.
Nigdy nie wyobrażałam sobie, że zdrada będzie częścią mojego małżeństwa. Ale życie potrafi zaskakiwać. Po sześciu latach razem, nasz związek zakończył się złamanym sercem. Wszystko zaczęło się jak bajka: słodkie komplementy, przemyślane gesty i prezenty. Potem przyszło piękne wesele. Rok później urodziła się nasza córka, a mój mąż był wniebowzięty. Ale życie przybrało nieoczekiwany obrót.
Od roku mój ojciec namawia mnie, abym wybaczył wujkowi i udzielił mu pomocy—w końcu to rodzina. Jednak ja doskonale pamiętam cierpienie, które zadał mi i mojemu ojcu—niczego nie zapomniałem. Teraz odmawiam jakiejkolwiek pomocy. Jestem przekonany, że nadal żywi do nas złe intencje, ale z powodu
– „Nigdy nie wyobrażałam sobie, że w wieku pięćdziesięciu pięciu lat będę postrzegana jako ta zła przez własnego syna,” żali się Sara swojej najlepszej przyjaciółce. „Pracowałam bez wytchnienia, brałam dodatkowe zmiany i poświęcałam tak wiele, aby dać mu lepsze życie, tylko po to, by zostać oskarżoną o zrujnowanie jego przyszłości…”
„Podpisaliśmy akt urodzenia w szpitalu, a potem wróciliśmy do domu, aby świętować. Tydzień później urodziłam mojego syna!” – wspomina Sara. „Dlaczego czekał tak długo?”
Przypadkowo dowiedziałam się, że zaprasza gości do naszego domu. Kiedy ją o to zapytałam, powiedziała, że nie może ich przyjąć u siebie.
Moja mama ciągle sprawia, że czuję się winna, bo nie mogę spędzać z nią całego czasu. Płacze przez telefon i denerwuje się, gdy nie mogę być przy niej. Mam 29 lat, jestem mężatką od pięciu lat i mam dwójkę dzieci. Naturalnie, jestem bardzo zajęta przez większość czasu. Moje najmłodsze dziecko nie chodzi jeszcze do przedszkola, co dodaje mi codziennych obowiązków.
W życiu stawiłam czoła wielu wyzwaniom, ale nic nie przygotowało mnie na zdradę ze strony dwóch osób, które kochałam najbardziej. Teraz, gdy na to patrzę, zdaję sobie sprawę, że i ja miałam w tym swój udział, ale pragnęłam tylko szczęścia dla siebie.
Dwa lata temu wyszłam za rozwodnika. W ogóle mi to nie przeszkadzało; wręcz przeciwnie, utwierdziło mnie to w przekonaniu, że ma dobre intencje. Wszystko było w porządku, dopóki mój mąż nie zaskoczył mnie niespodziewaną wiadomością. „Sara wkrótce się do nas wprowadzi. Dostała się na studia i będzie u nas mieszkać przez jakiś czas…”
Chce być moją przyjaciółką, ciągle do mnie dzwoni. Ale nie mogę zapomnieć, jak trzy lata temu wyrzuciła mnie z dzieckiem.
