Kiedy poszłyśmy do szkoły, aby zapisać moją córkę, recepcjonistka spojrzała na mnie i powiedziała: „Potrzebujemy, aby matka wypełniła te formularze, nie niania.” Poczułam ukłucie smutku i frustracji.
Mamy czteroletniego syna. Gdy tylko skończył trzy lata, zaczęłam intensywnie szukać pracy, ponieważ firma, w której pracowałam przed urlopem macierzyńskim, zmusiła mnie do rezygnacji. Sytuacja z przedszkolem również nie była lepsza.
– Zdecydowała się przekazać dom jego byłej żonie. Jest jasne, że żal jej wnuków, podczas gdy on ma dach nad głową — wzdycha 35-letnia Kasia. Kasia również ma swoje własne problemy.
Poza tym jest podwórko do ogarnięcia, zwierzęta do nakarmienia, woda do przyniesienia ze studni i piec do rozpalenia… Kiedy przyjeżdża rodzina, wszystko trzeba przynieść z piwnicy.
Jego filozofia życiowa była prosta: najpierw studia, potem praca, a teraz rozwój kariery. Poważne związki nigdy nie były na jego liście priorytetów. Nie, nie miał na to czasu.
Byliśmy w poważnym związku, więc postanowiłam zatrzymać i wychować dziecko. Ukończyliśmy liceum i musieliśmy szybko dorosnąć. Dorosłość uderzyła mocno. Musieliśmy znaleźć miejsce do życia.
Wie, że jej mąż ją zdradza, ale nadal udaje, że wszystko jest w porządku. Utrzymuje, że mają dobre życie razem, mimo oczywistych pęknięć w ich związku.
Prowadzę pozornie spokojne życie. Jestem mężatką od wielu lat i mamy trzy córki, z których najstarsza jest już nastolatką. Pracuję z domu, tworząc i sprzedając ręcznie robione lalki w moim sklepie internetowym. Lalki cieszą się dużym zainteresowaniem, co często skutkuje listą oczekujących. Moje hobby przekształciło się w prężnie działający biznes. Niedawno otrzymałam telefon od starej przyjaciółki.
Bez innych opcji, moja 78-letnia babcia wzięła na siebie odpowiedzialność za opiekę nad moim małym synem. Jako samotna matka i pielęgniarka, zmagam się z poczuciem winy i wyzwaniami związanymi z tą sytuacją.
Nie ma ani jednego momentu w mojej pamięci, w którym priorytetem dla niej było coś innego niż jej własna przyjemność, komfort i korzyść. Moje uczucia i potrzeby zawsze były drugorzędne.
Szczerze mówiąc, nigdy nie miałam szczególnie bliskiej relacji z moją córką. Od dzieciństwa, Emilia zawsze była bardzo zamkniętym dzieckiem, a ja nigdy nie miałam czasu, aby znaleźć z nią wspólny język, spróbować sprawić, by się otworzyła i zdecydowała się ze mną porozmawiać. Ciężko pracowałam, starając się zapewnić nam obojgu szczęśliwe życie. Jej ojciec opuścił nas, gdy była jeszcze niemowlęciem, i
Czasami zmiana wydaje się niemożliwa. W wieku 70 lat pogrążam się w głębokiej depresji, ponieważ nigdy naprawdę nie żyłam własnym życiem.
