Poza tym jest podwórko do ogarnięcia, zwierzęta do nakarmienia, woda do przyniesienia ze studni i piec do rozpalenia… Kiedy przyjeżdża rodzina, wszystko trzeba przynieść z piwnicy.
Jego filozofia życiowa była prosta: najpierw studia, potem praca, a teraz rozwój kariery. Poważne związki nigdy nie były na jego liście priorytetów. Nie, nie miał na to czasu.
Byliśmy w poważnym związku, więc postanowiłam zatrzymać i wychować dziecko. Ukończyliśmy liceum i musieliśmy szybko dorosnąć. Dorosłość uderzyła mocno. Musieliśmy znaleźć miejsce do życia.
Wie, że jej mąż ją zdradza, ale nadal udaje, że wszystko jest w porządku. Utrzymuje, że mają dobre życie razem, mimo oczywistych pęknięć w ich związku.
Prowadzę pozornie spokojne życie. Jestem mężatką od wielu lat i mamy trzy córki, z których najstarsza jest już nastolatką. Pracuję z domu, tworząc i sprzedając ręcznie robione lalki w moim sklepie internetowym. Lalki cieszą się dużym zainteresowaniem, co często skutkuje listą oczekujących. Moje hobby przekształciło się w prężnie działający biznes. Niedawno otrzymałam telefon od starej przyjaciółki.
Bez innych opcji, moja 78-letnia babcia wzięła na siebie odpowiedzialność za opiekę nad moim małym synem. Jako samotna matka i pielęgniarka, zmagam się z poczuciem winy i wyzwaniami związanymi z tą sytuacją.
Nie ma ani jednego momentu w mojej pamięci, w którym priorytetem dla niej było coś innego niż jej własna przyjemność, komfort i korzyść. Moje uczucia i potrzeby zawsze były drugorzędne.
Szczerze mówiąc, nigdy nie miałam szczególnie bliskiej relacji z moją córką. Od dzieciństwa, Emilia zawsze była bardzo zamkniętym dzieckiem, a ja nigdy nie miałam czasu, aby znaleźć z nią wspólny język, spróbować sprawić, by się otworzyła i zdecydowała się ze mną porozmawiać. Ciężko pracowałam, starając się zapewnić nam obojgu szczęśliwe życie. Jej ojciec opuścił nas, gdy była jeszcze niemowlęciem, i
Czasami zmiana wydaje się niemożliwa. W wieku 70 lat pogrążam się w głębokiej depresji, ponieważ nigdy naprawdę nie żyłam własnym życiem.
Pani Maria była w drodze po swoją wnuczkę, czując rzadki moment radości. Uśmiechała się, gdy jej buty stukały o chodnik, przypominając jej młodsze lata. Powodem jej szczęścia było to, że w końcu udało jej się zdobyć małe mieszkanie w mieście. Było to skromne, jednopokojowe miejsce, ale jasne i przestronne na tyle, by zaspokoić jej potrzeby. Oszczędzała sumiennie przez prawie dwa lata, ponieważ pieniądze ze sprzedaży domu na wsi wystarczyły tylko na część kosztów.
Moja teściowa daje mojej szwagierce dużo pieniędzy, podczas gdy nam pomaga tylko w postaci jedzenia. Potrzebuję rady, jak poradzić sobie z tą niesprawiedliwą sytuacją.
Szukam porady, jak poradzić sobie z uczuciem opuszczenia przez moje dzieci po tym, jak poświęciłam im całe swoje życie.
