Mój były mąż wrócił po 12 latach. Czy można wybaczyć zdradę?

– Mamo, ktoś stoi pod drzwiami! – usłyszałam głos mojej córki, Julki, zanim jeszcze zdążyłam zdjąć fartuch po gotowaniu obiadu. Zdziwiłam się, bo nie spodziewałam się nikogo o tej porze. Spojrzałam przez wizjer i… serce zamarło mi w piersi. Stał tam on. Adam. Mój były mąż, którego nie widziałam od dwunastu lat.

Przez chwilę nie mogłam oddychać. W głowie pojawiły się obrazy sprzed lat: Adam pakujący walizki, jego zimny wzrok, słowa „Zakochałem się w kimś innym”. Potem trzask drzwi. Cisza. I ja, skulona na podłodze w kuchni, próbująca zrozumieć, jak to możliwe, że świat może się rozpaść w jednej chwili.

Otworzyłam drzwi powoli. Adam wyglądał starzej, miał siwe włosy na skroniach i zmęczone oczy. Przez chwilę patrzyliśmy na siebie w milczeniu.

– Cześć, Aniu – powiedział cicho. – Mogę wejść?

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Julka stała za mną, patrząc z niepokojem na obcego mężczyznę.

– Kim pan jest? – zapytała niepewnie.

Adam przełknął ślinę. – Jestem… znajomym mamy.

Zrobiło mi się niedobrze. Przez tyle lat nie interesował się nami, a teraz wraca i nawet nie potrafi powiedzieć córce prawdy? Zamknęłam drzwi za nim i przeszliśmy do kuchni.

– Czego chcesz? – zapytałam chłodno.

Adam spuścił wzrok. – Wiem, że nie mam prawa tu być. Ale… wszystko się posypało. Tamten związek… to była pomyłka. Straciłem wszystko. Chciałem tylko… zobaczyć was. Przeprosić.

Poczułam wściekłość i żal naraz. Przeprosić? Po dwunastu latach? Kiedy Julka dorastała bez ojca, a ja musiałam być dla niej wszystkim? Kiedy przez lata bałam się zaufać komukolwiek?

– Myślisz, że możesz tak po prostu wrócić? – syknęłam przez zaciśnięte zęby. – Że wystarczy „przepraszam”?

Adam usiadł przy stole i ukrył twarz w dłoniach. – Nie wiem… Niczego już nie wiem. Wiem tylko, że żałuję każdego dnia bez was.

Julka patrzyła na nas szeroko otwartymi oczami. Miała wtedy czternaście lat i była już na tyle duża, by rozumieć, że dzieje się coś ważnego.

– Mamo… kto to jest? – zapytała cicho.

Spojrzałam na nią i poczułam łzy pod powiekami.

– To twój tata – wyszeptałam.

Julka zamarła. Przez całe życie pytała o ojca, ale nigdy nie potrafiłam jej odpowiedzieć tak, jak powinnam. Zawsze mówiłam: „Tata musiał wyjechać”, „Tata jest daleko”. Teraz prawda stała przed nią żywa i bezbronna.

Adam spojrzał na nią niepewnie.

– Julka… wiem, że nie zasługuję na twoje wybaczenie. Ale chciałem cię zobaczyć. Chciałem ci powiedzieć, że… bardzo cię kocham.

Julka odwróciła wzrok i wybiegła z kuchni. Usłyszałam trzask drzwi do jej pokoju.

Zostaliśmy sami. Adam siedział przy stole jak zbity pies. Ja stałam oparta o blat i próbowałam zebrać myśli.

– Dlaczego teraz? – zapytałam w końcu. – Dlaczego po tylu latach?

Adam westchnął ciężko.

– Tamta kobieta mnie zostawiła. Straciłem pracę, mieszkanie… Wszystko się rozpadło. Przez te lata myślałem o was codziennie. Wiem, że to brzmi żałośnie… Ale chciałem spróbować naprawić choć trochę tego, co zepsułem.

Poczułam mieszankę współczucia i gniewu. Czy naprawdę przyszedł tylko dlatego, że został sam? Czy gdyby był szczęśliwy z tamtą kobietą, nigdy by nas nie odwiedził?

W nocy długo nie mogłam zasnąć. Słyszałam cichy płacz Julki za ścianą i czułam narastającą bezsilność. Przez lata budowałam nasze życie od nowa: praca w szkole, wieczorne korepetycje, samotne święta przy stole dla dwóch osób… Teraz wszystko miało się zmienić?

Następnego dnia Adam przyszedł jeszcze raz. Tym razem Julka otworzyła mu drzwi sama.

– Czego pan chce? – zapytała chłodno.

– Chciałem cię przeprosić – powiedział cicho Adam. – Wiem, że nie byłem dobrym ojcem. Ale chciałbym to zmienić… jeśli mi pozwolisz.

Julka spojrzała na mnie pytająco.

– To twoja decyzja – powiedziałam spokojnie.

Przez kolejne tygodnie Adam próbował odzyskać nasze zaufanie: przynosił kwiaty, pomagał w drobnych naprawach w domu, zabierał Julkę na lody do parku. Ale ja widziałam jej zamknięcie i dystans. Sama też nie potrafiłam mu zaufać.

Pewnego wieczoru usiedliśmy razem przy stole.

– Aniu… czy jest jeszcze dla mnie miejsce w waszym życiu? – zapytał Adam z nadzieją w głosie.

Spojrzałam mu prosto w oczy.

– Nie wiem – odpowiedziałam szczerze. – Przez dwanaście lat uczyłam się żyć bez ciebie. Nauczyłam się być silna dla siebie i dla Julki. Nie wiem, czy potrafię znowu ci zaufać…

Adam spuścił głowę.

– Rozumiem… Ale będę próbował dalej. Choćby całe życie.

Minęły miesiące. Julka powoli zaczęła rozmawiać z ojcem, choć wciąż trzymała go na dystans. Ja też zaczęłam dostrzegać w Adamie człowieka zagubionego i skruszonego, ale rany były zbyt głębokie, by zagoiły się od razu.

Czasem zastanawiam się: czy można wybaczyć zdradę po tylu latach? Czy warto dawać drugą szansę komuś, kto raz już złamał serce?

Może wy mi powiecie: co byście zrobili na moim miejscu? Czy można odbudować rodzinę po takim bólu?