Mąż zostawił mnie z długami i zniknął. Teściowa przyszła z pretensjami, a ja nie wiem, jak dalej żyć…

— To twoja wina, Aniu! — krzyczała teściowa, stojąc w progu mojego mieszkania. Miała na sobie ten sam szary płaszcz, w którym przyszła na nasz ślub dziewięć lat temu. — Gdybyś była lepszą żoną, Paweł by nie odszedł!

Stałam w kuchni, trzymając w rękach kubek z zimną już herbatą. W głowie miałam pustkę i tylko jedno pytanie: „Dlaczego?”. Jeszcze wczoraj wieczorem Paweł przytulił mnie na dobranoc, a dziś rano nie było już ani jego, ani naszych oszczędności. Z konta zniknęło wszystko — nawet pieniądze odłożone na wakacje dla dzieci.

— Mamo, proszę cię… — próbowałam się bronić, ale głos mi się załamał.

— Nie mów do mnie „mamo”! — przerwała mi ostro. — Od dziś nie jesteś już częścią tej rodziny!

Zamknęłam oczy. Czułam, jak łzy cisną mi się do powiek. W jednej chwili straciłam wszystko: męża, poczucie bezpieczeństwa, nawet resztki godności. Przez chwilę miałam ochotę po prostu wybiec z domu i nigdy nie wrócić.

Ale nie mogłam. W pokoju obok spały nasze dzieci — sześcioletni Michałek i ośmioletnia Zosia. Musiałam być silna dla nich.

Teściowa jeszcze przez chwilę stała w przedpokoju, patrząc na mnie z pogardą. W końcu odwróciła się na pięcie i wyszła, trzaskając drzwiami tak mocno, że aż zadrżały szyby.

Usiadłam na podłodze i zaczęłam płakać. Płakałam długo, aż zabrakło mi łez. Potem wstałam i zaczęłam działać — mechanicznie, jak robot. Najpierw zadzwoniłam do banku. Potwierdzili: wszystkie pieniądze wypłacone przez Pawła. Potem do pracy — musiałam poprosić o wolne, bo nie byłam w stanie myśleć o niczym innym.

Wieczorem przyszła moja mama. Przyniosła rosół i ciepły koc.

— Aniu, musisz być silna — powiedziała cicho, głaszcząc mnie po głowie. — Dla dzieci. Dla siebie.

— Ale jak? — zapytałam rozpaczliwie. — On zabrał wszystko! Nawet pieniądze na czynsz!

Mama przytuliła mnie mocniej.

— Poradzimy sobie. Najważniejsze, że masz dzieci i mnie. Resztę odbudujesz.

Przez kolejne dni żyłam jak we śnie. Musiałam tłumaczyć dzieciom, dlaczego tata nie wraca do domu. Michałek płakał każdej nocy, Zosia zamknęła się w sobie i przestała rozmawiać ze mną o szkole.

Próbowałam znaleźć Pawła. Pisałam do niego setki wiadomości, dzwoniłam bez końca. Bez odpowiedzi. Jego telefon milczał, a znajomi rozkładali ręce.

Pewnego dnia zadzwoniła do mnie koleżanka z pracy:

— Anka, widziałam Pawła na dworcu. Był z jakąś kobietą… Wyglądali na szczęśliwych.

Serce mi pękło po raz kolejny. Jak mógł tak po prostu wymazać nas z życia? Jak mógł zostawić własne dzieci?

Wkrótce zaczęły przychodzić listy z banku: raty kredytu hipotecznego, zaległe rachunki za prąd i gaz. Okazało się, że Paweł od miesięcy nie płacił żadnych zobowiązań. Wszystko było na moje nazwisko.

Nie spałam nocami, licząc pieniądze i zastanawiając się, co sprzedać najpierw: telewizor czy komputer dzieci? Bałam się każdego dzwonka do drzwi — czy to już komornik?

Pewnego wieczoru Zosia przyszła do mnie do kuchni.

— Mamusiu… Tata już nas nie kocha?

Zamarłam. Co odpowiedzieć ośmiolatce?

— Kochanie… Tata ma teraz trudny czas. Ale ja zawsze będę przy tobie.

Zosia przytuliła się do mnie mocno i zaczęła płakać.

Wtedy postanowiłam: nie dam się złamać. Dla nich muszę być silna.

Zaczęłam szukać pomocy: poszłam do prawnika, zgłosiłam sprawę na policję. Okazało się, że Paweł wyjechał za granicę — podobno do Niemiec. Policja rozłożyła ręce: „Nie możemy nic zrobić”.

W pracy szefowa zaproponowała mi dodatkowe godziny sprzątania biura po godzinach. Przyjęłam wszystko bez słowa skargi.

Wieczorami pisałam do znajomych na Facebooku: „Czy ktoś zna dobrego prawnika? Czy ktoś przechodził przez coś podobnego?”. Odpowiedzi były różne: jedni współczuli, inni radzili „zacznij od nowa”, jeszcze inni milczeli.

Najgorsze były spotkania z teściową. Przychodziła co kilka dni pod pretekstem zobaczenia wnuków, ale za każdym razem wypominała mi błędy:

— Gdybyś była lepszą gospodynią… Gdybyś nie pracowała tyle…

Czułam się coraz gorzej. Zaczęłam wierzyć, że to naprawdę moja wina.

Pewnego dnia spotkałam sąsiadkę na klatce schodowej.

— Aniu, trzymaj się! Mój mąż też kiedyś mnie zostawił… Ale zobacz — żyję! Nawet lepiej niż wcześniej!

Uśmiechnęła się do mnie ciepło i pierwszy raz od dawna poczułam nadzieję.

Minęły miesiące. Powoli zaczęłam stawać na nogi. Dzieci przyzwyczaiły się do nowej rzeczywistości. Ja nauczyłam się prosić o pomoc i nie wstydzić się swojej sytuacji.

Czasem jeszcze budzę się w nocy z lękiem: co będzie dalej? Czy dam radę spłacić długi? Czy kiedyś jeszcze komuś zaufam?

Ale patrząc na śpiące dzieci wiem jedno: dla nich warto walczyć o każdy nowy dzień.

Czy można odbudować życie po takim upadku? Czy kiedyś przestanę czuć się winna za coś, czego nie zrobiłam? Co wy byście zrobili na moim miejscu?